Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ben soms wel erg gericht op waar ik heen wil, wat ik wil bereiken. Ik heb een plan in mijn hoofd en baal als het niet lukt zoals ik hoopte. Het gaat niet zo goed als de vorige keer, of het gaat wel zo goed, misschien zelfs beter maar ik had gehoopt nóg verder te zijn… Zo teleurgesteld kan ik dan zijn, en eigenlijk ook gewoon boos op mezelf.
Maar wat ik dan helemaal vergeet, is (ook) te kijken naar wat er wél lukt. Wat ik wél doe.
Alweer een tijdje geleden las ik een quote, ik weet niet meer van wie en ik kan hem ook niet in exact de juiste bewoording herhalen (als jij hem kent, laat het me vooral weten!) maar hij ging erover hoe gek het is dat we alleen trots zijn als dingen ons zonder moeite afgaan, terwijl het veel meer moed en kracht kost om telkens op te staan en te blijven proberen. Dat je veel meer reden hebt om trots te zijn op een tocht waarin je 7x bent gevallen en 5x slingerde, dan een tocht waar je je hand niet voor omdraait.
En hoe waar is dat?!
Toch moet ik er zo af en toe weer aan herinnerd worden… bij deze de herinnering voor jou.
Tijd om al die dingen die misschien nog niet naar je zin gaan, maar die je toch maar mooi doet, te vieren. Tijd om élke stap die je loopt te vieren, zelfs al is de finish nog lang niet in zicht en zéker als anderen je moeiteloos voorbij lijken (!) te gaan. Tijd om trots te zijn op elke bibberige poging. En vooral ook, tijd om trots te zijn op elke keer dat je valt maar -soms na een goede huilbui- toch weer opstaat!
Vandaag ben ik ontzettend trots op jou -op ons- ! Jij ook?
Warme groet,
Anne