Ik volg een training en daar lukte vorige maand iets niet. En ik kreeg me toch het gevoel dat ik de aller- aller- aller- enige was die het niet lukte. De enige die anders was dan de rest. Dat het al die anderen allemaal wel lukte. Ik voelde me zó alleen en nog een beetje een mislukking op de koop toe. Ik bleef maar proberen eruit te komen, maar elke keer liep ik tegen datzelfde aan. Uiteindelijk vroeg ik toch maar, met de handen in ‘t haar, om hulp. Gelukkig hielp dat, en inmiddels kan ik er weer helemaal tegenaan.
Maar waarom ik dit vertel: ik was daarna zo verbaasd van de reacties die ik kreeg, en zoveel! Allemaal mensen die het ook moeilijk vonden. En allemaal dachten ze dat zij daar alleen in waren, dat zij anders waren.
Ik wil je maar zeggen: Je bent niet alleen. Echt niet.
Misschien voel jij je ook wel helemaal niet alleen, in dat geval: Fijn! Ik bevestig maar even dat dat klopt 😉
Maar als je je wel (eens) alleen voelt: Dit is zomaar een voorbeeld en misschien is jouw situatie wel heel anders dan de mijne, maar het is me al zoveel vaker opgevallen in de meest uiteenlopende situaties. Hoe alleen je je ook voelt, hoe erg je ook denkt dat er niemand anders is die zich zo voelt als jij: Die is er wel.
Er is altijd ergens iemand die weet hoe je je voelt, die in hetzelfde schuitje zit. Misschien wel die persoon op straat waar je net langs liep.
En… er is altijd ergens iemand die aan je denkt. Zelfs al weet jij dat niet.
Je bent niet alleen.
En er is altijd hulp, je hoeft het maar te vragen.
Je bent niet alleen.
Écht niet
Warme groet,
Anne