Ken je het muzieknummer ‘Come Alive’ uit the Greatest Showman?
Ik word zo blij van dat nummer!
Het voelt voor mij alsof er in één nummer wordt samengevat hoe het proces van groeien, van wakker worden, van verbinden met mezelf, voelt.
Vrij vertaald en samengevat zegt het nummer:
“Je stommelt met gebogen hoofd door je dagen, je lucht is grijs.
Van binnen slaap je, maar je kunt jezelf wakker schudden.
Herdefinieer je wereld, laat je beperkende mind achter
en je wereld zal nooit meer hetzelfde zijn.
Kom tot leven!
Ga en ontsteek je licht, laat het branden.
Je wereld wordt een fantasie, je bent meer dan je ooit kon zijn.
Je weet dat je niet meer terug kunt naar de wereld waarin je leefde.
Maak je vrij en kom tot leven!”
Deze tekst herinnert mij eraan in wat voor fantastisch proces ik zit. Ik wil je er graag een beetje over vertellen.
8 jaar geleden zat ik op een punt waarop mijn leven echt grijs voelde. Ik had tot dan, ondanks mijn jonge leeftijd, al een flink turbulent leven gehad. Ik was volledig in mijn hoofd gaan zitten, rationeel en nuchter. Ik zat in een golfbeweging van opkrabbelen en weer onderuit gaan en de lat die voor ‘opgekrabbeld’ stond werd steeds lager.
Tot dat punt.
Een stevige zet van het universum zorgde ervoor dat ik mijn geluk beproefde bij een alternatieve therapeut. Dat was het begin van alles, het begin van wakker worden en steeds meer kleur ontdekken.
Sindsdien heb ik mijn ‘beperkende mind’ al heel wat keren achter moeten laten. Telkens weer bewust open staan voor de mogelijkheid dat er meer bestaat dan ik in eerste instantie dacht. Oordelen loslaten. Open staan voor fantasie.
En hoe meer ik open sta voor die fantasie, hoe meer ik ontdek dat het geen fantasie is.
Het is een proces waarin ik mezelf regelmatig tegenkom. Kiezen voor dingen die zo indruisen tegen wat ik mezelf aangeleerd heb, tegen wat veilig voelt. Er is elke keer een stukje overwinning voor nodig. Elke keer ontdekken wat me tegenhoudt en aangaan hoe eng het voelt. Het is een weg die me lang niet altijd gemakkelijk afgaat.
Maar…
Het is ook een proces wat ik niet meer zou willen omkeren.
Ik kan niet terug naar de wereld waarin ik leefde, ik wíl ook helemaal niet terug.
Ik sta nog middenin de verandering, maar het is het nu al zo ontzettend waard.
Eke keer als ik de aanwijzingen, de impulsen, mijn intuïtie durf te horen en volgen vallen de puzzelstukjes van gebeurtenissen en handelingen precies in elkaar. Ik vind het echt ongelofelijk, maar het gebeurt. Het sluit dan zó precies aan dat zelfs mijn hoofd er even stil van is… om daarna in overdrive ‘WAT???!!!’ te roepen…
Ik zie, voel, weet en geloof dingen waar ik 8 jaar geleden alleen maar heel hard om kon lachen. En die wereld wordt steeds groter. Tegenwoordig denk ik wel drie keer na voordat ik zeg of denk dat ik iets niet geloof, want voor ik het weet sta ik er een jaar later heel anders in.
Beetje bij beetje wordt mijn rationele muur afgebrokkeld en beetje bij beetje kom ik bij mijn waarheid, bij mijn Licht.
Na zolang gedacht te hebben dat ik mijn dromen moest bijstellen, dat ik me neer zou moeten leggen bij onmogelijkheden, ontstaat nu het gevoel dat mijn dromen misschien juist wel groter en mooier mogen.
Er ontstaan momenten dat ik me zo verbonden voel met alles om me heen. Dat ik voel dat het allemaal precies klopt. Dat waar ik in zit, waar ik ben, klopt. En die momenten zijn er niet alleen als alles geweldig verloopt. Ik kan juist ook middenin pijn, vrede voelen. Middenin een huilbui, een glimlach in mijn hart.
Ongelooflijk, onbekend, fantasie.
En toch voelt het ontzettend echt.
De verandering, en elke stap daarna die me weer verder bracht, begon met luisteren naar een innerlijk gevoel, voorbij wat hoorde of logisch was. Dat gevoel in jezelf dat je iets moet doen, of juist niet, zonder dat je het echt kunt onderbouwen.
Het hoeft niet heel groots, het kan ook zomaar iets kleins zijn.
Hoeveel ‘bewijs’ ik ook al heb gekregen, die stap nemen voelt nog altijd eng. Mijn hoofd volgen lijkt zoveel verstandiger. Maar het zou me nooit bij de mogelijkheden gebracht hebben die ik nu tegenkom.
De zon, de weg naar de zon, zit in onszelf.
Wat ben ik dankbaar voor die wereld die ik nu al zie. En vooral zeg ik vol overtuiging ja tegen de rest van het proces.
Op naar nog meer Licht en fantasie in mijn, in onze wereld.
Liefs,
Anne