Toen ik met ‘Een druppeltje liefde’ startte, was wat ik zelf graag wilde horen de grootste inspiratie voor mijn teksten. Ik wisselde lichte, luchtige teksten af met serieuzere. En vooral die laatsten voelden heel erg kwetsbaar.
Dat waren de zinnen waar ik zelf soms tot in mijn tenen behoefte aan had. Waarvan ik zó verlangde dat er iemand naar me toe zou komen om het tegen me te zeggen, dat het pijn deed. Misschien dat ik het daarom ook wel extra moeilijk vond om er open over te zijn dat ik die teksten maakte. – Ik hing ze in het donker op… echt! –
Iets in mij had het gevoel dat ik met die teksten mezelf volledig blootlegde, dat iedereen mijn ‘naaktheid’ kon zien. En natuurlijk vooral dat ze zoiets zouden denken als: ‘Jeetje, wat is dat voor loser die zulke dingen wil horen.’
Maar in plaats daarvan ontdekte ik dat er veel meer mensen waren die er behoefte aan hadden.
Die ene persoon die zei: ‘Die luchtige teksten daar moet je je bij houden hoor, die anderen zijn zo zwaar en zweverig’ (Jep…) werd uiteindelijk langzaamaan gevolgd door mensen die juist die andere teksten zo fijn vonden. En meer mensen. En meer mensen.
We vergeten zo makkelijk de lieve dingen tegen elkaar te zeggen. We gaan er vanuit dat mensen dat wel weten. Of we laten ons tegenhouden door de angst dat we gek overkomen. Zo jammer! Want juist daar heeft deze wereld zoveel meer van nodig. Steun, liefde, begrip, complimenten. Van de rest is er echt wel genoeg…
Inmiddels is er iets in mij veranderd. Je zou kunnen zeggen dat door de teksten op te hangen, tegen die stem in mijzelf in, ik het tegen mezelf ben gaan zeggen. En daarmee is de rauwe rand geheeld. De rand die toen vrijwel dagelijks aanwezig was. Van teksten die ik nodig had om te horen zijn het nu teksten die ik fijn vind om te horen. Wat niet wil zeggen dat ik het af en toe, zeker op lastige momenten, heel goed kan gebruiken. Wij allemaal denk ik.
En daarom vind ik het nog steeds zo geweldig om dit te doen. Want elke keer als ik een tekst de wereld in stuur, voel ik de verbinding met jullie. Voelt het alsof iedereen die er door geraakt wordt even mijn hand pakt. Voelt het alsof we allemaal in één grote kring staan, een kring vol steun aan elkaar. Elke keer als ik vanuit mijn hart een tekst schrijf, geef ik niet alleen, maar krijg ik ook zoveel terug.
Dus een heel groot dankjewel aan jou!
Ik wil je laten weten dat ik eventjes je hand pak. Om je te steunen, om je te bemoedigen, om je te laten weten hoe geweldig je het doet, om je te bedanken en om je te laten voelen dat je niet alleen bent. We zijn verbonden.
En… ik voel jouw hand ook.
Liefs,
Anne
